چند روز پیش از آغاز جشنواره فجر وقتی رضا میرکریمی پلانی از «نگهبان شب» را به عنوان تیزر منتشر کرد مشخص بود جوانی که کنار محسن کیایی نشسته و نقش یک کارگر ساده را ایفا می کند، قرار است با بازی گیرا و درخشانش حسابی سر و صدا کند و حالا با نمایش فیلم به نظر می رسد که این حدس و گمان دور از واقعیت نبوده و سینمای ایران امروز یک بازیگر تازه نفس را در جمع خود دیده است.

رضا میرکریمی از معدود فیلمسازانی است که قصه گویی در سینما را بلد است، او به خوبی می داند چطور داستانش را تعریف کند و یک رمان تصویری جذاب را پیش روی مخاطب بگذارد. اتفاقی که آن را به درستی در فیلم‌هایش همچون «خیلی دور، خیلی نزدیک»، «زیر نور ماه»، «دختر» و «قصر شیرین» و گل سر سبد آنها «یه حبه قند» رقم زد. او حالا با «نگهبان شب» بازگشته است؛ فیلمی که بار سنگین آن روی دوش تورج الوند، علی اکبر اصانلو و لاله مرزبان است و در هماهنگی با بازی خوب محسن کیایی یک تیم سرپا و درجه یک را  شکل می دهند.

تبحری مثال زدنی در هدایت بازیگر

این در حالی است که شاید از وجهه دیگر میرکریمی در مقام کارگردان  و بازی گرفتن از بازیگرانش هم نباید به سادگی عبور کرد. او در عین حال که بازیگر شش دانگ و تازه نفسی را به سینما معرفی کرده، بارها ثابت کرده هنرش فقط همکاری با چهره های معروف و شناخته شده نیست و بلد است چطور شخصیت داستان را از بازیگری که چندان تجربه جدی جلوی دوربین ندارد، بیرون بیاورد. 

فیلمنامه از دیگر نقاط قوت «نگهبان شب» است، داستانی سرراست و ساده که بی ادعا و فارغ از هیاهو روایت می شود. «نگهبان شب» قصه رسول جوان شهرستانی است که ناامید از یافتن کار، آماده بازگشت به روستایش است که به طور اتفاقی به مهندس (با بازی محسن کیایی) بر می خورد و او را برای نگهبانی شب از ساختمانی نیمه کاره استخدام می کند.

حرف هایی در لفافه اما صریح

این زندگی تازه رسول در کانکسی کوچک در یک ساختمان بزرگ نیمه کاره است، دایی که نقش آن را علی اکبر اصانلو ایفا می کند باغش را در ازای یک واحد آپارتمان به مهندس داده؛ از همان اول توجه دایی به رسول جلب می شود و این آغاز ماجراهای «نگهبان شب» است. شاید بتوان «نگهبان شب» را نسبت به دیگر آثار میرکریمی چیزی فراتر از قصه ای دانست که در حال روایت شدن است. فیلمی که ارجاعات سیاسی و اجتماعی بسیاری دارد و با این که ترجیح فیلمساز این است که  حرفش را در لفافه بزند و بگذارد مخاطب برداشت خودش را از آن داشته باشد اما «نگهبان شب» آنقدری صریح هست که به سادگی بتوان متوجه آنها شد اما روحیات میرکریمی اقتضا می کند که دوز محدودی از این گزاره ها را به مخاطب بدهد و قضاوت و برداشت از لایه های فیلم را به او واگذار می کند.  

«نگهبان شب» فیلم قابل اعتنایی است که نباید به سادگی از کنار آن عبور کرد. فیلمی که حاصل تلاش جمعی است و یک اتفاق جدی در ادامه فیلمسازی میرکریمی به حساب می آید.